Şehrin en ünlü dokumacısıydı. Sipariş üzerine çok güzel bir kumaş dokumuş, parasını da peşin almıştı. Fakat siparişi veren tüccar kumaşı geri getirdi. Çünkü dokumada kusur bulmuştu.
Dokumacı mahcup bir edayla kumaşını geri aldı ve peşin aldığı bedeli iade etti. Bu arada gözlerinden inci gibi yaşlar süzülmeye başladı. Kumaşı geri getiren tüccar bu duruma üzüldü. Dokumacının mahzun hali ona çok dokunmuştu. Kumaşı getirdiğine bin pişman olmuştu.
Parayı ona uzatarak:
Niçin ağlıyorsun? Paraya ihtiyacın varsa parayı geri verelim. Kumaşı geri verdik diye üzüldüysen alıp gidelim ve bundan kimseye bahsetmeyelim, teklifinde bulundu. Fakat dokumacı paraya elini uzatmadı bile. Onun derdi başkaydı. Derin bir ah çekerek şöyle dedi:
“Hayır, kumaşımın geri getirilmesine ağlamıyorum. Bu hal benim aklıma ahiret gününü getirdi de onun için ağlıyorum. Kumaşımın bir kusuru görüldü ve geri çevrildi. Ben şimdi bunu geri almaya muktedirim. Fakat ya ömür boyu yaptıklarım Allah’a arz olunduğu zaman, kusurları yüzünden geri çevrilecek olursa… O zaman ne olur benim halim? O gün benim ne param olacak ne de malım. Hayat, kumaş gibi değil ki, düzeltilsin ya da tekrar dokunsun. O, sadece bir kere gelir geçer.”
