Günün birinde, bir çiftçinin eşeği kuyuya düşer. Hayvan, acınacak biçimde sesler çıkarıp, saatlerce inler durur. Çiftçi ise çaresiz, ne yapacağını bilemez bir haldedir.
Sonunda, hayvanın epeyce yaşlandığını, kuyunun suyunun da çekilmek üzere olduğunu düşünür. Eninde sonunda, hayvanı oradan çıkarmanın kendisine pek de bir yararı olmayacaktır.
Kendisine yardım etsinler diye, bütün komşularını çağırır. Komşular birer kürek kaparlar ve kuyuya toprak atmaya başlarlar.
Başlangıçta hayvan ne olduğunu anlayamadığından, avazı çıktığı kadar bağırmaya koyulur. Sonunda, orada bulunanların şaşkın bakışları altında susar. Birkaç kürek daha toprak attıktan sonra, çiftçi eğilip kuyunun dibine bakar ve gördüğü şeye inanamaz.
Üzerine kürekle atılan her topraktan sonra eşek, şaşırtıcı bir şey yapmaktadır. Sırtına düşen toprağı silkeleyip, toprağın üzerine çıkmaktadır. Çiftçinin komşuları, üzerine toprak attıkça eşek, sırtındaki toprakları silkeleyip toprağın üzerine çıkmaya devam eder. Çok geçmeden, orada bulunanların şaşkın bakışları altında eşek kuyudan çıkar ve yola koyulur...
Hayat, bazen bizim de üzerimize abanır. Üstümüzü toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur. Bunlarla baş etmenin tek yolu sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmaktır. Aydınlığa bir adım daha yaklaşmaktır. Kör kuyuda olsak bile!
