Bir gün askerler, bir mahkumu meydana çıkarırlar. Suçu ağır olmalı ki çok kırbaç vururlar, derileri yarılır. Etlerinden kan sızmaya başlar. Lâkin genç, bir kere bile sesini çıkarmaz (Ah edip inlemez). Muhafızlar yorulur, dinlenmek için bir kenara çekilirler. Bu arada meydanda kalabalığın arasında olan Bişr-i Hafî hazretleri gence yaklaşıp sorar:
“- Tahammülüne hayran kaldım doğrusu… O kadar acıya nasıl ses çıkarmadan dayandın?” diye sorar.
Genç:
“- Nasıl ağlayıp bağırabilirim ki, kalabalığın içinde sevdiğim kız var ve şu an beni görüyor.” deyince Bişr-i Hafî hazretleri:
“- İyi ama Allah-ü Teâlâ seni her an görüyor. Onun edebini gözetmeyi hiç düşünmedin mi? Allah-ü Teâlâ yarın ahirette ”Fazlasını istemiyorum ey kulum, sadece o kız için gösterdiğin gayreti, sabrı, edebi, aşkı, benim dinim için, benim rızam için niye göstermedin?” dese ne cevap vereceksin?” der.
Genç, öyle bir “Allah” der ki kendinden geçer. O kadar kırbaca direnen vücut bu ilahi aşka, bu Rabbinden utanma duygusuna takat getiremez. Muhafızlar yanına koştuğunda genç çoktan can vermiştir.
