“Sizin yaratılışınızda ve yeryüzünde yaydığı canlılarda da yakinen inanan bir topluluk için ayetler vardır.”1
“O (Allah) ki; yarattığı her şeyi en güzel ve en sağlam yapan, insanı yaratmaya çamurdan başlayandır.”2
“İnsan, onu bir su damlasından yarattığımızı görmedi mi? (Şimdi) apaçık bir düşman kesilivermiştir.”3
Bu hitaplar insanın bünyesindeki bütün hücreleri harekete geçirmektedir. İnsanın yaratılışındaki hayret verici mucize ona hatırlatılmaktadır. Bu güzellik, bu düzgünlük ve denge insanın hem bedensel yapısında hem akli yapısında hem de ruhsal yapısında gözlenebilmektedir. Ve bütün bunlar insanın bünyesinde şahane bir güzellik ve düzgünlük içinde dizilmiştir, uyum içine girmiştir. Fakat buna rağmen insan yaratılış gayesinin gerekliliğini yerine getirmemekle hem kendine zulmetmekte hem de kendisini yaratan, belini doğrultan ve dengede tutan Rabbine karşı nankörlük yapmaktadır.
İnsan kendi gerçeğini, gerçek bilgi kaynağını ve Rabbinin huzurundaki gerçek konumunu düşündüğünde bu sitemin dehşetini kavrayacaktır. Rabbi ona bu şekilde seslenmekte ardından ona bu şekilde serzenişte bulunmaktadır:
“EY İNSAN! Seni engin kerem sahibi Rabbine karşı aldatan nedir? O, seni yaratan, belini doğrultan ve seni dengeli kılan, dilediği biçimde sana şekil veren Rabbine...”4
- Câsiye, 4
- Secde, 7
- Yasin, 77
- İnfitar, 6
