Adamın biri, geceleri devamlı zikirle meşgul olurdu.
Allah’ı zikretmekten ağzı, damağı bal yiyormuş gibi zevk alıyordu.
Bir gün şeytan kendisine vesvese verdi.
“Böyle devamlı Allah’ı zikretmen, ne zamana kadar sürecek? Gece gündüz Allah diyorsun, bir kerecik olsun Allah da, ‘Lebbeyk kulum’ dedi mi?
Zikrinin cevabını alamadığına göre, utanmaz ve sıkılmaz yüzünle daha ne kadar Allah diyeceksin?”
Bu vesvese adama tesir etti.
Zikri bıraktı. Yatıp uyudu.
Rüyasında Hızır Aleyhisselam’ı gördü.
Hızır Aleyhisselam, “Allah’ı zikretmeyi niye terkettin? Zikrullahtan niye pişmanlık duydun?” diye sordu.
Adam, “Yaptığım zikirlere karşılık, bir ‘lebbeyk’ cevabı gelmedi.
Rabbimin kapısından kovulmaktan korkuyorum” diyerek cevapladı.
Bunun üzerine Hızır Aleyhisselam, “Senin Allah demen, bizim buyur kulum dememizdir.
Allah’a ulaşmak için, uğraşmaların cezbemizdir.
Korku ve aşkın, lütfumuzun kemendidir.
Her ‘Ya Rabbi!’ deyişinin altında, bizim ‘lebbeykimiz’ vardır. Gafil, Allah diyemez, ona iznimiz yoktur.
Zarara uğradığında yalvarıp yakarmaması için, ağzına ve kalbine kilit vururuz.
Allah, Firavuna dünya mülkünü verdi, fakat bir dert vermedi. Dert dünya mülkünden kıymetlidir” dedi.
