Ey örtüsü namusumuzun perdesi olan; İslam Kadını!
Yüzünün aydınlığı iman fanusumuzun ışık kaynağıdır. Fıtratındaki safvet, bize Rabbimizden bir rahmet, dinimize kuvvet ve ümmetimizin varlık esasıdır. Evladımız sütten kesildiğinde, “Le ilehe illâllah” demeyi ona ilk evvel sen öğrettin.
Ey din emanetinin kendisine tevdi edildiği İslam Kadını!: Yüce dinin kor ateşi senin nefeslerinden alev almıştır. Bu asrın mayası sahte, dışı süslü, içi kokmuş ve yüzü riyakârdır. Onun fitnesi din yolunda kervanlar vurmadadır. Asrın basireti bağlıdır, Rabb tanımaz. Kulluğa umursamaz olanlar bu zincirle vurulmadadır.
Devran gözü kanlı ve amansız bakar. Kirpikleri bir pençedir ki, ele geçeni bırakmaz. Onun tuzağına düşen kendini hür sanır, onun elinde can veren öldüğüne inanmaz.
Cemiyetinin fidanına bengisuyu vererek, Ümmet emanetini muhafaza eden sensin. Ecdadının aydınlık yolundan asla ayrılma ki, sermayenin kâr ve zararı seni düşündürmesin.
Doğru da yalan da çok çetin ve çok güçlüdür, her dem uyanık ol ve mâhir evlat yetiştir. Yoksa henüz kanat çırpmayan bu çemen bülbülleri, yuvalarından uzak düşecektir.
Yaradılışında gizli ulvî imkanları aklınla keşfet, İslam kadınına örnek Hz. Fâtıma’ya ibretle bak, dikkatin eksilmesin. Ta ki, senin dalın da bir Hüseyin meyvesi versin, gülistana eski mevsimi getirsin…
