Ey insanı kul kılıp taat için yaratan,
Kitap verip kullara doğru yollar aratan,
Şu cihanı hükmüyle cennet gibi donatan,
Kurtar mazlumlarını, Çin tanrıyım sanıyor.
Zalim Çin ateşinde İbrahimler yanıyor.
Nemrutları da geçti kızıl çinin vahşeti,
Bir asırdır kızıl Çin hem sömürdü, zulmetti,
Yetti artık zulümler canımıza tak etti,
Türkistan’ı kızıl Çin, ben yarattım sanıyor,
Kurtar bizi Allah’ım İbrahimler yanıyor.
İsmailler Kurbandır anayurt toprağına,
Doymadı hiçbir yavru ananın kucağına,
İncir dikti kızıl Çin, Uygur’un ocağına,
Milletimi kızıl Çin, ben yarattım sanıyor,
Yetiş imdadımıza İbrahimler yanıyor.
Karanlık zindanlarda Yusuf’un narası var,
Türkistan evladına öz vatanı oldu dar,
Bırakıp gitti çoğu hicretlerde tarumar,
Kızıl Çin vahşetinde Türkistan yok oluyor,
Yetiş kurtar Allah’ım İbrahimler yanıyor.
Serinlet ateşleri güller açsın her közden,
Kıvılcımlar parlasın ayaza dönmüş güzden,
Neslimiz tükenmesin, yok olmasın bu yüzden,
Duy bizi yüce Mevla’m zerrelerim kanıyor,
Kadınlar dul ve yetim İbrahimler yanıyor.
Sen dilersen Ebabil kuşları kurşun atar,
Sen dilersen kızıl Çin kaçacak katar katar,
Sen dilersen yurdumda yeni bir şafak atar,
Yanıyor Cennet yurdum, Türkistan’ım yanıyor,
İmdat eyle Allah’ım İbrahimler yanıyor.
Nurala Göktürk
