Abdulkadir PARLAK
İdlip’deki çadır kentte kışın soğuğunda çamurda kalan Suriyeli çocuklara ithafen…
Yağmur, eskisi kadar huzur vermiyor bana.
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
Kuruyan toprağa rahmet olarak yağsa da
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
Bir savaştan kaçarken, bin savaşa tutulduk.
Mermilerle değil de dışlanmakla vurulduk.
Hiç sorulmadı halimiz, hepten unutulduk.
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
Hangi ölüm daha güzel, seçmek hakkımızdı.
Ölümümüz mezarsız, mezarımız adsızdı.
Kan ağladık gecelerce, yalnız ve ıssızdı.
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
Kardeşti Müslümanlar, kardeşlik yalan oldu.
Namuslar kirlendi, iffetimiz talan oldu.
Minik cesetlerimiz büyük sahile vurdu.
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
Hava soğuk, toprak ıslak, battaniye nemli,
Ne ocakta aşımız var; ne çayımız demli,
Parmak uçlarım titrerken gözlerim nemli,
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
Yuvamızdan koparıldık, evimiz çadır oldu.
Çıplak ayaklarıma, soğuk rüzgârlar vurdu.
Çadırdan sızan yağmurlar, yatağıma kondu.
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
Sarıl bana anneciğim, kollarını özledim.
Günlerce gel diye ben, yollarını gözledim.
Mezarına sarıldım da yüreğimi közledim.
Bir kış gününde ben, çamura bulandım anne.
